Siła naszych marzeń (2022)
Tempête
Akcja filmu dzieje się w stadninie koni wyścigowych na przestrzeni przerwszych 20 lat obecnego stulecia. Główną bohaterką jest Zoe, dla której konie są całym życiem, a najważniejszym marzeniem zostanie dżokejem, podobnie jak jej ojciec.
Niestety w wyniku wypadku spowodowanego przez spłoszonego konia dziewczynka doznaje złamania kręgosłupa na odcinku lędźwiowym i urazu rdzenia kręgowego. Sparaliżowana od pasa w dół nie widzi przyszłości dla siebie, a na konie nie może patrzeć.
Po okresie załamania główna bohaterka znajduje nową pasję w postaci pływania, która na tyle ją wzmocni, że potrafi siedzieć w siodle. Z czasem jej jazda konna niczym nie różni się od tej z przed wypadku i wygrywa najbardziej prestiżowe wyścigi na swoim ukochanym wierzchowcu.
Film ten wyraźnie pokazuje, że nawet poruszając się na wózku inwalidzkim nie należy rezygnować ze swoich marzeń. Ciężka praca i pomoc odpowiednich ludzi może sprawić, że można się realizować w bardzo wielu dziedzinach, które na początku mogą wydawać się niedostępne dla osób niepełnosprawnych.
Film familijny, gdzie głównym bohaterem jest Dylan, kilkunastoletni chłopak, który jest obiecującym piłkarzem. Niestety, przed najważniejszym w życiu turniejem piłkarskim ulega wypadkowi i doznaje urazu rdzenia kręgowego. Paraliż od pasa w dół (paraplegia) zmusza go do poruszania się na wózku inwalidzkim, jednak nie zamierza on rezygnować ze swojej największej pasji, czyli piłki nożnej. Wymyśla, że skoro nogi ma sparaliżowane, to będzie grał rękami, leżąc na wózku inwalidzkim. Udaje mu się wystąpić w długo oczekiwanych zawodach piłkarskich i przyczynić się do zdobycia przez jego drużynę upragnionego pucharu. To jednak okazuje się tylko kolejnym, bolesnym etapem w uświadomieniu, że już nigdy nie będzie profesjonalnym piłkarzem.
Film ten jest amerykańską wersję światowego hitu francuskiej produkcji pod tytułem "Nietykalni" z 2011 roku. Wszystkie główne wątki są identyczne, jak w oryginale, ale dzieło to niestety nie posiada tego niesamowitego klimatu, jaki ma oryginał. Niewiele także pomogło obsadzenie głównych ról znanymi nazwiskami, takimi jak Nicole Kidman i Kevin Hart. Jest tam, co prawda kilka momentów zabawnych i nowatorskich, ale to nie mogło mieć wpływu na końcową ocenę, która oscyluje w okolicach przeciętności.
26-letnia dziewczyna, o dość specyficznym sposobie ubierania, która nie może w żadnej pracy zagrzać długo miejsca, podejmuje na 6 miesięcy etat opiekunki u najbogatszych ludzi w okolicy. Początkowo relacje między sparaliżowanym 30-letnim synem pracodawców są bardzo chłodne, jednak z czasem zaczyna rozwijać się między nimi szczera przyjaźń. Po kilku miesiącach dziewczyna przypadkowo dowiaduje się, że jej podopieczny ma ustalony termin eutanazji w szwajcarskiej klinice. Syn właścicieli nie wyobraża sobie życia z paraliżem czterokończynowym po urazie rdzenia kręgowego na odcinku szyjnym i dlatego zdecydował się na taki desperacki krok. Dał się jednak uprosić matce i obiecał, że będzie jeszcze z nimi właśnie te 6 miesięcy. Dziewczyna podejmuje się nakłonienia młodego mężczyzny do zmiany decyzji o samobójstwie na życzenie poprzez korzystanie z atrakcji z jakich może korzystać także osoba z tetraplegią.
Głównym bohaterem tej brytyjskiej produkcji jest doktor Guttmann, który jako pierwszy nie traktuje osoby po urazie rdzenia kręgowego jako warzywa skazane do końca życia na leżenie w łóżku. 
Francuska komedia, która zachwyciła miliony widzów na całym świecie!
Carrie i Mike są zaręczeni i postrzegani jako nierozłączna para, ale dziewczyna nie widzi wspólnej przyszłości i myśli zakończyć ten związek. Gdy zamierza przeprowadzić ze swoim chłopakiem poważną rozmowę, zdarza się wypadek. Niefortunny skok do wody czyni Mike'a całkowicie sparaliżowanym w wyniku urazu kręgosłupa na odcinku szyjnym C5/C6. Młody chłopak, tracąc nadzieję nie może pogodzić się z losem i z samym sobą. Wszyscy oczekują od dziewczyny, że nie zostawi swojego narzeczonego w obliczu takiej tragedii, jednak ona również zagubiona postanawia wyjechać do Nowego Jorku, gdzie - jej zdaniem - może znaleźć dla siebie przyszłość w branży modowej. Poznaje tam Kirloya, starszego mężczyznę, który niedługo potem, zmieni wiele w życiu młodziutkiej Carrie, a ona będzie musiała stanąć przed bardzo trudnym dla niej wyborem. Mimo ogromnych wahań, postanawia jednak wrócić do rodzinnej miejscowości i pogodzić się z byłym ukochanym. Film jest adaptacją powieści Ann Packer.
Film ten jest laureatem Oscara w 2005 w kategorii "Najlepszy film nieanglojęzyczny". Dzieło to bardzo wyraźnie przedstawia rozterki i marzenia osoby po urazie rdzenia kręgowego i porażeniu czterokończynowym - tetraplegii.
Dwoje przyjaciół pracujących w policji kochają się w jednej kobiecie. Dla jednego z nich jest żoną i to właśnie on zostaje pechowo postrzelony przez drugiego podczas rutynowej interwencji policyjnej. Kula od pistoletu trafia w kręgosłup i uszkadza rdzeń kręgowy. Diagnoza lekarka jest jednoznaczna: wózek inwalidzki do końca życia.
W szpitalu umiera bezdomny mężczyzna. Jego śmierć nie obchodzi nikogo poza dr Luthanem (Hugh Grant). Wkrótce wpada on na trop nielegalnego eksperymentu prowadzonego na ludziach, który ma na celu regenerację uszkodzonego rdzenia kręgowego.
Głównymi bohaterami tego amerykańskiego filmu są trzy osoby niepełnosprawne, które postanowiły rozpocząć aktywność seksualną od wizyty w domu publicznym założonym także przez inwalidę. Obraz ten bardzo wyraźnie zwraca uwagę na problem wykluczenia osób z różnymi dysfunkcjami z ważnej dziedziny życia człowieka, jakim jest współżycie seksualne. Dodatkowym często problemem jest brak zrozumienia tych potrzeb u najbliższych, od których jest się uzależniony w życiu codziennym.
Film oparty na prawdziwej historii osoby, która zaraziła się nieuleczalną chorobą podczas pobytu w Kenii. Głównym bohaterem jest Robin, którego życie było jak marzenie. Przystojny, atrakcyjny, błyskotliwy, odnoszący sukcesy młody mężczyzna, przykuwający uwagę kobiet, stojący u progu kariery. Niestety, zaraził się polio - chorobą atakującą rdzeń kręgowy. Wyniszczająca choroba przykuwa Robina do szpitalnego łóżka, a w końcu doprowadza do paraliżu i oddychania wyłącznie za pomocą respiratora. Robin w porozumieniu z żoną postanawia spędzić resztę życia poza szpitalem, czym wzbudza oburzenie znacznej części personelu medycznego. Dzięki determinacji swojej i przyjaciół udaje mu się żyć nie tylko poza placówką medyczną, ale także podróżować po okolicy, a nawet wyjechać na wycieczkę do Hiszpanii.